| Europejska Konwencja Ochrony |
| EUROPEJSKA KONWENCJA OCHRONY ZWIERZAT TOWARZYSZACYCH STRASBOURG, 13 LISTOPADA 1987 Preambuła ROZDZIAŁ I - GENERALNE WARUNKI ROZDZIAŁ II ZASADY TRZYMANIA ZWIERZĄT TOWARZYSZĄCYCH ROZDZIAŁ III - DODATKOWE ŚRODKI WOBEC PSÓW BEZPAŃSKICH ROZDZIAŁ IV - INFORMACJA I EDUKACJA ROZDZIAŁ V - WIELOSTRONNE KONSULTACJE ROZDZIAŁ VI - POPRAWKI ROZDZIAŁ VII - KOŃCOWE WARUNKI Preambuła: Niżej podpisane państwa członkowskie Rady Europy: Zdając sobie sprawę, że celem Rady Europy jest osiągniecie większej jedności wśród państw członkowskich; Rozpoznając moralny obowiązek człowieka do respektowania wszystkich żywych stworzeń i pamiętając, że zwierzęta towarzyszące pozostają w szczególnej więzi z człowiekiem; Biorąc pod uwagę znaczenia zwierząt towarzyszących i ich wpływ na wartość ludzkiej egzystencji oraz ich istotną rolę w społeczeństwie; Biorąc pod uwagę problemy wynikające z ogromnej różnorodności zwierząt, które są hodowane przez człowieka; Biorąc pod uwagę ryzyko dla higieny, zdrowia i bezpieczeństwa człowieka oraz innych zwierząt, które są immanentnie związane z nadpopulacją zwierząt towarzyszących; Zdając sobie sprawę, iż hodowla dzikich gatunków zwierząt jako zwierząt towarzyszących nie powinna mieć miejsca; Świadomi, iż istnieją różne warunki mające wpływ na nabywanie, utrzymywanie, komercyjną lub niekomercyjną hodowlę, pozbywanie się i handel zwierzętami towarzyszącymi; Świadomi, iż zwierzęta towarzyszące nie zawsze są trzymane w warunkach umożliwiających im utrzymanie zdrowia i dobrego samopoczucia; Zaznaczając, że stosunek wobec zwierząt towarzyszących może ulęgać znaczącej zmianie w zależności od posiadanej wiedzy; Biorąc pod uwagę, iż podstawowy przeciętny stosunek do zwierzęcia i praktyka dnia codziennego, której rezultatem jest odpowiedzialne posiadanie zwierzęcia towarzyszącego, jest nie tylko pożądanym, ale i realistycznym celem; Postanowiliśmy jak następuje; ROZDZIAŁ I - GENERALNE WARUNKI 1. Jako zwierzę towarzyszące rozumie się każde zwierzę trzymane lub mające zostać w przyszłości nabyte przez człowieka i trzymane w jego bezpośrednim otoczeniu domowym dla jego przyjemności i towarzystwa. 2. Poprzez handel zwierzętami towarzyszącymi rozumie się każdą legalną transakcję odbywaną w celu uzyskania profitów, której elementem jest zmiana własności zwierzęcia towarzyszącego. 3. Poprzez komercyjną hodowlę rozumie się hodowlę dla celów komercyjnych. Schronisko (rezerwat) dla zwierząt to instytucja niekomercyjna, gdzie zwierzęta towarzyszące mogą być przechowywane w znacznych ilościach. 4. Jeśli legislatywa danego państwa lub inne środki administracyjne na to zezwalają, powyższa instytucja może przyjmować zwierzęta bezpańskie. 5. Poprzez zwierzę bezpańskie rozumie się zwierzę towarzyszące, które albo nie posiada swego domu, albo znajduje się poza zasięgiem swego właściciela i nie znajduje się pod bezpośrednią kontrolą jakiegokolwiek właściciela lub opiekuna. 6. Poprzez właściwy organ rozumie się organ powołany przez państwa członkowskie Rady Europy. Artykuł II - Zasięg i implementacja 1. Każda ze Stron podejmuje niezbędne kroki mające na celu wcielenie w życie warunków tej konwencji w odnośni do: a. zwierząt towarzyszących trzymanych przez człowieka lub inną osobę prawną w domach, instytucjach zajmujących się handlem, hodowlą komercyjną i w schronieniach dla zwierząt; b. zwierząt bezpańskich. 2. Żaden z artykułów tej Konwencji nie powinien mieć wpływu na implementację innych instrumentów odnoszących się do ochrony zwierząt lub zachowania gatunków grożących wyginięciem. 3. Żaden z artykułów tej Konwencji nie powinien mieć wpływu na wolność Stron wprowadzenia bardziej surowych środków mających na celu opiekę nad zwierzętami towarzyszącymi lub zastosowania warunków ujętych w tej Konwencji do innych kategorii zwierząt, które w tym dokumencie nie zostały wymienione. ROZDZIAŁ II ZASADY TRZYMANIA ZWIERZĄT TOWARZYSZĄCYCH Artykuł 3 - Podstawowe zasady mające na celu dobro zwierzęcia 1. Nikt nie powinien sprawiać zwierzęciu towarzyszącemu niepotrzebnego bólu, cierpienia lub stresu. 2. Nikt nie powinien porzucić zwierzęcia towarzyszącego. Artykuł 4 - Posiadanie 1. Każda osoba, która posiada zwierzę towarzyszące i zgodziła się nim opiekować, jest odpowiedzialna za jego zdrowie i dobro. 2. Każda osoba, która posiada zwierzę towarzyszące lub która się nim opiekuje, powinna zapewnić mu miejsce do mieszkania, opiekę i uwagę, dbając również o etologiczne potrzeby zwierzęcia zgodne z jego rasą i hodowlą, a zwłaszcza: a. podawać odpowiednie i wystarczające pożywienie oraz wodę; b. zapewnić mu odpowiednie warunki do ćwiczeń; c. powziąć wszelkie konieczne środki mające uniemożliwić jego ucieczkę; 3. Zwierzę nie powinno być trzymane jako zwierzę towarzyszące, jeżeli: - warunki paragrafu 2 nie są spełnione; - pomimo spełnienia powyższych warunków, zwierzę nie może zaadaptować się do życia w niewoli. Artykuł 5 - Hodowla Każda osoba, która wybiera zwierzę towarzyszące i planuje jego hodowlę jest odpowiedzialna za wzięcie pod uwagę uwarunkowań anatomicznych, fizjologicznych i behawioralnych zwierzęcia , które mogą narazić na ryzyko zdrowie lub dobro miotu lub żeńskiej partnerki; Artykuł 6 - Limit wieku związany z nabywaniem Żadne zwierzę towarzyszące nie powinno być sprzedane osobie poniżej 16 roku życia bez zgody wyrażonej przez rodziców lub prawnego opiekuna. Artykuł 7 - Tresura Żadne zwierzę towarzyszące nie powinno być tresowane w sposób, który może być szkodliwy dla jego zdrowia, zwłaszcza zmuszanie do przekraczania naturalnych możliwości, siły lub korzystanie z syntetycznych specyfików, które mogą doprowadzić do kontuzji, niepotrzebnego bólu, cierpienia lub stresu. Artykuł 8 - Handel, hodowla, schronienia dla zwierząt 1. Każda osoba, która w momencie wejścia w życie tej Konwencji, zajmuje się handlem, komercyjną hodowlą lub prowadzi schronienie dla zwierząt, powinna w odpowiednim czasie ustalonym przez każdą ze Stron zgłosić swą działalność do kompetentnego organu. Osoba, która zamierza zająć się którąś z wyżej podanych działalności powinna zadeklarować swą wolę odpowiedniemu organowi. 2. Powyższa deklaracja powinna określać: a. gatunki zwierząt towarzyszących, które mają być wykorzystane; b. osobę odpowiedzialną i jej wiedzę; c. opis siedziby oraz sprzętu który ma być wykorzystany. 3. Powyższe czynności mogą być wykonywane tylko jeżeli: a. osoba odpowiedzialna posiada wiedzę oraz możliwości wymagane do prowadzenia danej działalności zdobyte albo dzięki odpowiedniemu wykształceniu, albo doświadczeniu nabytemu w pracy ze zwierzętami towarzyszącymi i b. jeśli siedziba oraz wyposażenie użyte do prowadzenia działalności są zgodne z wymaganiami zawartymi w Artykule 4. 4. Odpowiedni organ powinien zadecydować na podstawie deklaracji czy warunki wymienione w paragrafie 3 są spełnione. Jeśli nie, ów organ powinien zalecić odpowiednie zmiany, a jeśli jest to konieczne dla dobra zwierząt powinien zakazać rozpoczęcia lub kontynuacji działalności. 5. Odpowiedni organ powinien zgodnie z państwową legislacją, kontrolować lub też nie, czy powyższe warunki są spełnione. Artykuł 9 - Reklama, rozrywka, wystawy, konkursy i podobne imprezy Zwierzęta towarzyszące nie powinny być używane w reklamach, rozrywce, wystawach, konkursach i innych imprezach tego typu, chyba że: 1. organizator stworzył odpowiednie warunki dla zwierząt towarzyszących - zgodne z wyma-ganiami z Artykułu 4, paragraf 2, i 2. zdrowie i dobro zwierząt nie są zagrożone Żadne substancje, kuracje, ani urządzenia nie powinny być użyte w celu zwiększenia lub zmniejszenia naturalnych możliwości zwierzęcia: 1. podczas konkursów, 2. lub w każdej innej sytuacji, jeśli może to zagrozić zdrowiu lub dobru zwierzęcia. Artykuł 10 - Operacje chirurgiczne Operacje chirurgiczna mające na celu zmianę wyglądu zwierzęcia w celu innym niż lecznicze powinno być zabronione, a zwłaszcza: a. przycinanie ogonów, b. przycinanie uszu, c. usuwanie pazurów d. usuwanie kłów Wyjątki od tych zakazów dopuszczalne są jedynie wtedy, jeśli: a. weterynarz uważa procedury nie mające na celu leczenia za niezbędne z weterynaryjnego medycznego punktu widzenia lub mające na celu dobro zwierzęcia; b. zapobiegają reprodukcji. 1. Operacje, podczas których zwierzę może odczuwać poważny ból powinny być wykonywane pod znieczuleniem aplikowanym tylko przez weterynarza lub pod jego kontrolą. 2. Operacje, podczas których znieczulenie nie jest konieczne mogą być przeprowadzane przez osoby uprawnione do tego w świetle państwowej legislacji. Artykuł 11 - Uśmiercanie Tylko weterynarz lub inna osoba kompetentna może uśmiercić zwierzę towarzyszące, poza sytuacjami nadzwyczajnymi, w których cierpienie zwierzęcia nie może zostać przerwane szybko przez weterynarza lub inną osobę kompetentną lub w innej sytuacji nadzwyczajnej określonej w państwowej legislacji. Uśmiercanie powinno się odbywać przy zapewnieniu minimalnego fizycznego i psychicznego cierpienia. Metody, oprócz sytuacji nadzwyczajnych, powinny być następujące: a. powodująca natychmiastową utratę przytomności i śmierć, lub b. zaczynajaca się głebokim znieczuleniem, po którym następuje działanie przyczyniające się do pewnej śmierci zwierzęcia. Osoba odpowiedzialna za uśmiercenie zwierzęcia powinna upewnić się, iż zwierzę jest martwe, zanim dojdzie do pozbycia się zwłok Następujące metody uśmiercania powinny zostać zabronione: a |